STORY

Pencereler

Bizim memleket hakikaten tuhaf yer. Neresine gidersem gideyim değişmeyen huyları var. misal pencelerden ele alalım bu konuyu. Hayatımın daha önceki dönemlerinde gayet de tuhaf yerlerde pencereler açmışımdır. Öğrenciyken kaldığım tek odalı dairemin penceresinden Dikimevi caddelerine açılan pencerem.  ya da yazın çeltik tarlalarının ortasında kalmış öğrenci yurdunda kaldığım akşamlar sineklerin dünyasına doğru açtığım pencerem. Salonda duran çekyatı tesr çevirip bulvardan gelip geçenleri,kaldırımda köfte satan minibüslü kçfteci dayıyı,pavyonlardan sabaha karşı çıkanları izlediğimiz pencerem. Eminim hayata pek çok pencereden bakmışsınızdır siz de.  Bu gece hayata kendi odamın penceresinden bakıyorum. Dışarıda misafirlikten dönenleri kovalayan köpeklerin sesi kulağıma geldi. bir an durdum. uzun zamandır odamın penceresini açmadığımı fark ettim. pencerenin kulpunu çevirip açmamla dışarıda akıp giden hayatın damarlarından boşanan soğuk toprak kokusu doldu içeriye. Annem evin ön avlusundaki marulları,maydanozları, naneleri akşama yakın suladığından olsa gerek ıslak toprak kurumamıştı. Geçen yaz saksıya diktiğimiz fesleğenlerin kokusunu duydum sonra. sokağın başındaki yokuşu tırmanmaya uğraşan eski model bir kamyon sesi köpeklerin,mahalle sakinlerinin,tam bu saatlerde ötmeye başlayan baykuşların sesini bastırıyordu. sanki siz susun yalnız ben konuşayım diyordu da biz anlamıyorduk. hem demesine ne hacet canım,zift gibi duman atarak ilerleyen bu modern aygıttan kibarlık,naiflik gibi dostane duygular beklenir mi hiç? oysa şu köpekler ne güzel de havlıyor yoldan gelip yola gidenlere.dut ağacının tepesinde uğuldayan baykuşlar bu gece de haber veriyor günün dibine vurduğumuzu. 

Bana çocukluğumda şadırvan çeşmesine ağzımı dayayıp mideme yolladığım serin suları, cami avlusundaki söğüdün dibine oturup dinlenmeleri,toz dumanla cebelleştiğimiz mahalle maçlarını,topumuz patlayınca akşama doğru eve dönüşlerimi,kapıdan girmeden üstümü başımı temizlemek için elinde sarı süpürgeyle bekleyen annemi hatırlatan leylekleri yazmazsam herkesin yaşamı boyunca hissettiği o boşluk hisii yakamı bırakmaz. Eski akşamlar,akşam ezanını dinlemek için saklandığı yerden çıkıp cami kubbesine koşturan leyleklerle doluydu. Yaşlı amcaların abdest aldıktan sonra giyip bütün bahçeyi gezdikleri takunyaların bir de bu göçmen leyleklerin taırtılarına aşina kalmış kulağım.

Arkama yaslandım. Durdum. Bazen iyi başlangıçlar yapabilmek için bir anlığına donup kalmak gerektiğini yakından tetkik etmiş biri olarak söyleyebilirim ki ne yapıyorsanız yapın ama günün sonunda bir pencere açın dünyaya. Yolları arşınlayan evsizlere,yatsı namazından dönen ihtiyar dedelere,akşama dek çarşılarda sürtüp evin yolunu yeni bulan gençlere,gece vardiyasına benzin sitasyonuna giden karşı komşunun marşa basma sesine, uğuldayan baykuşlara,havlayan köpeklere,mart nisan dinlemeyen kedilere,tıkırdayan leyleklere bir kulak verin. kulak verdiğiniz belki şımartılmış çocukluğunuz,derbeder ergenliğiniz, hayalperest gençliğiniz, uslanmış orta yaş halleriniz ya da bu yaşa kadar ne yaşadığıklarını hatırlayan ihtiyarlığınız olabilir. şşşşt. ses etmeyin fazla. Bazıları camı açıyor ve uff hava soğukmuş deyip retkitin gölgesinden hızlı silah çektiği gibi hemencecik kapayıveriyor penceresini. Siz onlardan olmayın. Hadi açın şimdi pencereyi ve nefes aldığınızın farkına varın.

9 nisan 2020 osmancık