story

Dün geceki ayazda mahsul hep telef oldu diye hayıflanan bir pazarcının yanından geçiyordum. Çiçek açan erik ağaçlarını, vişne ağaçlarını soğuk vurmuş. Baharın güneş yüzünü gösterdi mi bahçelerin kenarlarına ekilen yeşilliklerin de akıbeti farklı olmamıştı. Esasen güneş cömertliğini şubattan bu yana hiç esirgememişti. Son birkaç gündür dünyamızın yörüngesinde dönmekten usanmadığı yıldızımızın ışınları kara bulutların arkasında kalmıştı. Nisanın sonu yaklaşıyordu. Eskilerin anlattığına bakılırsa  yılın bu vakitleri ikindi sonrası aniden bastıran yağmurların toprak kuruyken serpilen marul,maydonoz,tere türünden yeşillikleri canlandırması gerekiyordu. Gel gör ki bu günlerde hikaye, pozlu fotoğraf makineleriyle çekilmiş bir köşesi güneşin parlamasına şahitlik eden dikdörtgen yağlı kağıtlarda göründüğünden oldukça başkaydı. Çocukluğum boyumca yağan karların greyderle yol kenarına kürünmesini  arkadaşlarıla hayranlık içinde televizyonda Red Kit oynuyormuş gibi seyrettiğimi hatırlıyorum. O zamanlar okula,ekmek fırınına,mahalle bakkalına,çarşıya pazara gidebilmek için komşular toplaşırlar,  kürekle,süpürgeyle,çalıyla daha doğrusu ellerine geçen her türlü aletle karların arasından labirent gibi geçitler açarlardı.

Kurumuş bir pınardan damlar gibi usulca boşlukta süzülen kar taneleri gördüğümde hemen evimizin önündeki sokak lambasının altına koşuyorum. Elektrik tellerine,çamaşır iplerine,dut ağacının dallarına,asma çardağının demirlerine konmuş beyaz tanelerini fotoğraflıyorum.

Martın ortalarında soğuk havalardan kaçıp evimizi çevreleyen türlü meyve ağaçlarını yurt edinen kuşlarımız var. Arka bahçede radyomu masanın üzerine koyup semaver yakarken

-Bu dinlediklerin de şarkı mı kardeşim? Bak, ben bir gazel patlatayım da dinle, diyen kuşlarımız var. Onları kırmıyorum. Bir güzel ötmeye başladılar mı kapayıveriyorum radyoyu. Gözlerimi kapıyorum,emmy ödülüne layık sesli dostlarımı dinliyorum. Birden bire içimde ‘bu kuşların ötüşlerini kaydetneliyim’ diye bağıran bir ses duyuyorum. Hemen kayıt cihazına davranıyorum. Çıtımı çıkarmadan kayda alıyorum. Ah bir de şu araba kornaları olmasa…

Sonra, yağmur yağmayla bahçeye doluşan,önüne ne gelirse tırmanan salyangozlarımız var. Çocukken yağmurlu zamanlarda yağmur dinse de bahçeye çıksak,kıyıda köşede, ağaç dalında, tahta sırtında nerede salyangoz varsa toplasak,torbalara doldurum yokuşun başındaki otluğa bıraksak diye düşünürdük. Şimdi salyangoz dostlarımı hiç dokunmuyorum. Ihlamur ağacına tırmanan azimli bir tane gördümü fotoğrafa alıyorum.   

Unutmadan bir de kış uykusundan uyanıp dört yana dağılan kaplumbağalarımız var. Çocuklar haber veriyor nerede görseler. Üşenmiyorum,gidip yanına sohbet ediyorum. Beni duyduklarını biliyorum. İzin istiyorum önce fotoğraflamadan. Öyle ya,izinsiz olmaz bu işler. Sonra onlarında yakışıklı birer yan pozlarını alırım.

Eskiden de fotoğraf makinemiz vardı ama leyleklerin,helikopter böceklerinin,kuşların,kaplumbağaların, solucanların,kızarmış narların,kurutulmuş tarhananın fotoğrafını çekmezdim. Bir gün onları yerlerinde göremeyeceğimden korkuyorum. Bizim mahallemizde bir zamanlar leylekler takırdardı,kuşlar cıvılaşırıdı,solucanlar toprağın altını oyardı,sincaplar ağaçta ceviz bırakmazdı diye dost meclisinde bahsettiğimde kimsenin inanmayacağından korkuyorum. Bir de bütün bunların bir zamanlar olduğuna inanan ama yokluklarını yadırgamayanların sayılarının artmasından korkuyorum.